ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ: ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΠΕΘΑΙΝΕΙ, ΤΟ ΝΕΟ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΑΚΟΜΑ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ;

Κώστας Γ. Μαμέλης kmamelis@yahoo.gr

Η κλασσική ρήση του Γκράμσι (τίτλος) μετατρέπεται σε ερώτημα.

Ο μεταπολιτευτικός ιστορικός κύκλος έκλεισε οριστικά. Παραδίδεται στην ιστορία για αποτίμηση. Κι όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν κι όσοι δεν κατάλαβαν (κυρίως της πολιτικής τάξης) ας ζήσουν με τις τρυφηλές αναμνήσεις τους.

Το ιστορικό στοίχημα του ελληνικού λαού για την αναζήτηση απάντησης για την πορεία της χώρας στο σύνθετο παγκοσμιοποιημένο κόσμο και για τη ρήξη του με το απερχόμενο πολιτικό σύστημα, παραμένει ανοιχτό.

Νέες προκλήσεις, νέες απαντήσεις, νέοι παίκτες, το μέλλον δεν περιμένει.

Μετά το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα που επιβεβαίωσε τις θεμελιακές ανατροπές του Γενάρη 15, όλα τα πολιτικά κόμματα (του πρωταγωνιστή συμπεριλαμβανομένου) , βρίσκονται στο μεγάλο σταυροδρόμι μιας νέας μεταπολίτευσης, σε αναζήτηση νέας ταυτότητας, επιλογές στάσης, πολιτικού προσωπικού και - τα ηττηθέντα -ηγεσίας.

Πλην όμως, ούτε νέα ταυτότητα ούτε μεγάλες αποφάσεις για το μέλλον μπορούν να επιλεγούν (να καταγραφούν, έστω) από την σε προϊούσα παράλυση απερχόμενη πολιτική και κομματική τάξη, δηλ. το νόθο και παλαιό θεσμό, αναντίστοιχο με το πρωτογενές ιστορικό αίτημα των καιρών.

Στην «μεγάλη εικόνα» φαίνεται η «στρατολόγηση» του ηγετικού κύκλου κάθε κόμματος να συνεχίζει να υπακούει στον κανόνα της συνάθροισης αλληλοεξαρτώμενων και αποκλινόντων ατομικών (ενίοτε ομαδικών) επιδιώξεων που θέλουν να πραγματωθούν σε κυβερνητισμό (κάτι σαν ιδιότυπος κορπορατισμός), ενώ περιθωριοποιούνται οι συνειδήσεις που αρνούνται τον εκμαυλισμό της «ενσωμάτωσης».

Στην απερχόμενη (πρώην ιθύνουσα) τάξη συνεχίζει να επικρατεί η «καταστατική» διγλωσσία, η δημοκρατική «τελετουργία» στην επιφάνεια (ενόσω διαβουκολίζεται η βάση),η συστημική αφαιμαξομετάγγιση, η κλειστή συμπεριφορά.

Όλα τελματωμένα από τον ενδημικό αρχηγισμό και την ηγετική ευνοιοκρατική του σύνθεση, που «διευθετούν» διαπροσωπικές ανασφάλειες, ατομικιστικό βολονταρισμό, ευτελή βουλιμία ενσωμάτωσης στον κυβερνητισμό (συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης).

Κυριαρχεί το ιερατικό και το πυραμιδικό σχήμα «όσο λιγότεροι, τόσο καλλίτερα» και τα ένδον διαμειβόμενα όζουν μιας καμαρίλας πλειοδοσιών υπέρ της εσωκομματικής ισχύος, με ψευδείς κομματικούς πατριωτισμούς, εθισμένους να υπηρετούν κάθε φορά μιαν άλλη ηγετική «Συρία».

Πως το κόμμα μπορεί να συνεισφέρει στην πολιτική διαδικασία όταν ενσωματώνει (ατάκτως) αντιφατικές επιδιώξεις και ταυτόχρονα θέλγει το ευτελές και απωθεί το άριστο;

Όταν στις τάξεις του και στις ηγεσίες του, οι περισσότεροι έλκονται από την «προστασία» που προσφέρει, (αρκετοί από το επαγγελματικό και κοινωνικό ασανσέρ του, λιγότεροι από το πρυτανείο όπου σιτίζονται) ενώ απεχθάνονται την αναγκαστική συνύπαρξη με «ανταγωνιστές», κυρίως τους εξ αυτών λεγόμενους «παρείσακτους» και απολακτίζουν τους εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών, τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της δημιουργίας;

Όταν ευάριθμοι κρίνουν τον εαυτό τους έτοιμο να κυβερνήσει κάθε τι, με περισσή αλαζονεία;

Όταν το απερχόμενο παλαιού τύπου κόμμα «μεταλλάσσεται» σε συνασπισμό αντιπαρατιθέμενων φιλοδοξιών και «εργαλειοποιείται» για θεσιθηρία, κοινωνική, οικονομική, πολιτική καταξίωση, εφήμερη προβολή στα μμε, μια κάποια (πως κτηθείσα;) περιουσία;

Η έκπτωση της πολιτικής τάξης επί θύραις ευρισκόμενη, κερδίζει χρόνο, δυστυχώς, ενώ η μέση ελληνική συνείδηση γνωρίζει και αξιολογεί, ευτυχώς.

Και περιμένει την θετική εξέλιξη του νέου ιστορικού κύκλου της χώρας απευχόμενη να βιώσει την εποχή των τεράτων.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 27.9.2015